اصلا شده از خودمان بپرسیم،چرا جلد زیبای قرآن ارزش شد و مطالب زندگی سازش فراموش شد؟

 آیا از خودمان پرسیدیم چرا وقتی در کوچه و شهرمان صدای آیه های قرآن آمد،فورا از خودمان پرسیدیم-خدای من باز چه کسی مرده است؟

آیا از خودمان پرسیدیم، چرا غرب بر سرنوشت ملت مسلمان چیره شد؟

هیچ وقت از خودمان پرسیدیم، چرا امام حسین(ع) با 72 یار دلاورش تنها ماند و فریاد رسایش برای مردم طول تاریخ آنجا که فرمود هل من ناصر ینصرنی، نشنیده نشد؟؟؟؟؟

هیچ شده در معنی این جمله امام حسین{ع} تدبیر نمایم، آنجا که به افراد مقابلش بصورت خاص و همه مردم جهان بصورت عام در طول تاریخ فرمود: اگر دین ندارید و به معاد نیز باور ندارید،لااقل در دنیایتان آزاده باشید؟؟؟؟؟

هیچ موقع دنبال علت آن بودیم که چرا آن قرآن ناطق یعنی حضرت امام علی(ع) خانه نشین شد؟

آیا از خود سوال نمودیم، آیا امام علی{ع} و امام حسین-ع- و امام رضا(ع) و... از قدرناشناسی و جهالت ما متضرر شدند، و یا خود ما به روز سیاه افتادیم و آسیب دیدیم؟

و خلاصه آیا از خودمان این سوال کلیدی را نمودیم، که در حال حاظر برای جبران گذشته هایی که در آن دخیل نبودیم ، چه باید کرد تا ترقی نماییم و به سعادت و خوشبختی ماندگار دنیوی و اخروی دست یابیم؟؟؟

عزیزان داستان از آنجا شروع شد که ما به ظواهر توجه نمودیم و تنها به شعار متوصل شدیم و اصل را قربانی فرع نمودیم.قرنها حتی لباس دانشمندان ایران و ملت مسلمان مورد توجه غرب بود.آنها افتخار می کردند مثل عالمان و دانشمندان شرقی ما لباس بپوشند،حرف بزنند و رفتار نمایند.بدبختی از آنجا آغاز شد، ما به ظواهر پرداختیم و تنها ترجمه گر بی اراده ای دانش غربی شدیم.آنها با دوستی و وحدت دنبال ترقی و پیشرفت بودند،ما دنبال کینه و رقابت ناجوانمردانه و یا بحث و جدلهایی که تنها دستاورد آن فتنه و کینه بود-رفتیم.

در دوران مامون عباسی برای فریفتن مردم بازار بحثهای بی فایده آنچنانی و ترجمه انبوه کتابهای مکاتب یونانی و ...به دستور شخص مامون بسیار داغ شده بود.روزی یکی از گماشتگان مامون نزد او رفت و از وی پرسید،مردی آمده و کتابی قطور آورده که صفحات آن خالی و سفید است.مامون در پاسخ گفت : مانند دیگر مترجمان به اندازه وزن کتاب به او طلا بدهید-آنها نمی دانند که چه کلاهی بر سرشان می گذاریم!!!...{نقل به مضمون}

افرادی مثل مامون و معاویه و ابن زیاد و عمروعاص و...خوب می دانستند حق کیست و چه گونه باید با یک به اصطلاح حق کوچکی،باطل بزرگی پدید آورد و حق راستین را از مدار خود خارج نمود.

در آن وانفساء این امامان ما نبودند که متضرر شدند،زیرا آنها خود پیشوا و رهبران به حق بودند که مردم را به خواندن متن قرآن کریم و عمل به دستورات الهی دعوت می نمودند،بلکه این مردم جاهل و متعصب بودند که حق را خانه نشین و یا بی یاور نمودند ولی اندک زمانی نشد که گرفتار معاویه ها و یزیدها و ابن زیادهای دورانشان شدند و آه از نهادشان برآمد.

و از سویی دیگر ما شرقیها وقتی بر سر و کله همدیگر می زدیم،غربی ها کتبهای دانشمندان و عالمان ما را برسی می نمودند و برای پیشرفت کشور خود از آن استفاده می کردند.وقتی ما کتاب زندگی ساز قرآن مجید را در طاقچه هایمان قرار دادیم و تنها در مرگ عزیزانمان از آن سراغ می گرفتیم،غربیها به تفسیر و بررسی آن پرداختند و تا در وجوه علمی و اجتماعی و ...از آن استفاده نمایند.

خوب هر چه بود اتفاق افتاد و گذشت، اینک سوال این است در حال حاظر چه باید کرد؟؟؟

 1-بازگشت به اصالت ایرانی و اسلامی

2-بازگشت به کتاب زندگی ساز قرآن کریم و معنی-تفسیر و انجام رهنمودهای آن در کلیه مراحل زندگی، با توجه به مسئله اجتهاد و بروز بودن تفاسیر همراه با حفظ جوهره و ریشه توحیدی و الهی آن.

3-تهذیب و خودسازی نفس خود، با ترک عادات و رفتارهای نامطلوب-منفی-شرک آلود و کفر آلود/همراه با تقویت رفتارها و اعمال و گفتارهای مثبت و آینده ساز/زیرا رطب خورده را منع رطب کی توان کرد.

4-فراگیری صنعت و علوم مختلف با توجه به استعداد های خودمان، و نوع آوری و ریختن آن علوم و فنون در قالبهای ملی و اسلامی.

5-نوع دوستی و وطن دوستی راستین همراه با وحدت ملی برای ایجاد ترقی و پیشرفتی روز افزون، تا آنجا که سرآمد کشورهای دنیا در علم/حقیقت گرایی/ایمان و عمل صالح شویم.