-گذشتة بد یا خوب، گذشته است و به هیچ وجه برنمی گردد.

زمان حالی که در آن به سر می بریم، آینده ای است که دیروز انتظارش را می کشیدیم. امروز همان آینده ای است که مدتها برای آمدنش لحظه شماری می کردیم. پس چه بهتر با بهره گیری از تجارب گذشته، امروزمان را زیبا نماییم و فردا و فرداهایمان را با یک برنامه ریزی و آینده نگری اصولی و عقلانی، سرشار از موفقیت و پیروزی نماییم.

 آینده نگری، یکی از مباحثِ مهمی است که هر چه در ارتباط با آن بنویسیم و بگوییم، باز کم است. زیرا تمامی دستاوردهای مادی و معنوی انسانهای موفق در عرصه گیتی و تمامی پیشرفتهای اقتصادی و صنعتیِ کشورهای صنعتی با ترسیم یک آینده نگری و دوراندیشیِ معقول و مدونِ کوتاه مدت و یا بلندمدت، بدست آمده است.

-آینده نگری، برای ما دارای محسنات و مزایای زیادی می باشد، در اینجا به ذکر چند مورد بسنده می کنیم:

کسی که با مکتوب نمودن آرزوها و اهدافش و با دوراندیشی و آینده نگری برای آینده اش تصمیم می­گیرد در واقع خود را از افتادن به ورطة اشتباهات و یا شکستهای احتمالی آینده بیمه می کند.

زیرا انسان آینده نگر، با مشخص نمودن اهداف و آرزوهایش، راههای احتمالی و درست، رسیدن به آرزوها و اهدافش را شناسایی می کند و می نویسد. از این رو ضریب موفقیت خود را افزایش می­دهد.

-آینده نگری، حس امید به زندگی را در نهاد انسانها افزایش می دهد و موجب افزایش عزت نفس و هم چنین اعتماد به نفس می شود.

شخصی که به یک زندگی زیباتر و بهتر در آینده چشم دوخته است و در ارتباط با آن وقت و هزینه صرف می کند و برای محقق شدن اهدافش در آینده نزدیک و دور، سعی و تلاش می کند. او به موفقیت های کوچک و بزرگ دست می یابد. از این رو میل به زندگی، اعتماد به نفس و عزت نفس در او فزونی می گیرد و او را برای کارهایی بس بزرگتر و مهمتر در آینده آماده تر می نماید.

-آینده نگری و دوراندیشی به این معنی نمی باشد که در آیندة نامعلوم و بدون برنامه، خود را غرق نماییم. همانطوری که گذشته گرایی و در گذشته ماندن و درجا زدن و افسوس خوردن به خاطر اشتباهات و شکستهای گذشته، کاری نامطلوب و غیرعاقلانه می باشد، دل بستن و غرق افکار آینده­ای مبهم شدن، بدون آنکه امروز را دریابیم و از حال حاضر بهترین استفاده را ببریم و در کنار آن با تعقل و برنامه ریزی، به آینده نگری عملی و اصولی بپردازیم، حرکتی نادرست و ضد پیشرفت و ترقی می باشد.

یکی از مسائل مهم و مرتبط با آینده نگری، دارا بودن و پیروی کردن از یک برنامة معتدل اقتصادی توأم با پس انداز مادی و معنوی می باشد.

(1) حضرت علی (ع) می فرماید: آنکس که میانه روی کرد فقیر نشد.

برای دست یابی به آینده ای روشن و بدون استرس و نگرانی، پس انداز نمودن، کاری ضروری و اساسی می باشد.

(2) برای رهایی از نگرانیهای مالی این دستورات را به کار بندید:

1-مخارج خود را روی کاغذ بیاورید.

2-بودجه را متناسب با نیازمندی خود تنظیم کنید.

3-پول خود را از روی عقل و تدبیر خرج کنید.

4-اگر درآمدتان بالا رفت درد سر خود را زیاد نکنید.

5-در فرزندان خود حس مسئولیت نسبت به پول به وجود آورید.

6-اگر زن خانه داری هستید از همان اجاق آشپزخانه کسری خرج خود را جبران کنید.

7-اگر نمی توانید وضع مالی خود را اصلاح کنید، لااقل دلسوز خود باشید و نگرانی به خود راه ندهید.

8-هرگز قمار نکنید.

  -نکته ای که باید در اینجا به آن توجه شود، این است که برای پس انداز نمودن، نیازی نیست خود را به زحمت بیندازیم، صبح تا شب به هر روشی کار و کوشش نمائیم، روح و جسممان را بیمار و خسته کنیم تا بر درآمدمان بیفزاییم تا آیندة ما روشن باشد-بلکه شرط اول پس انداز و آینده نگری، قانع بودن به داشته های خویش و در عین حال تلاش برای راحتتر و بهتر زندگی نمودن بدون حرص و تشویش و نگرانی می باشد.

ما باید عادت کنیم، هر هفته و هر ماه، مبلغی از درآمدمان را برای استفادة خود و دیگران یعنی نیازمندان و تهی دستان برای آینده، پس انداز کنیم تا در روز مبادا از آن استفاده کنیم.

پس انداز نمودن به همراه برنامه ریزی کوتاه مدت و بلند مدت، یکی از نشانه های آینده نگری و دوراندیشی می باشد.

 پس انداز کردن، موجب آن می شود که به آیندة نزدیک و دور، خوشبین باشیم و از امروز و فردایمان بهتر استفاده نماییم و کمتر نگران آینده و بیشتر از حال لذت ببریم.

در اینجا بیان این مطلب خالی از اشکال نمی باشد، صرف داشتنِ پول و ثروت زیاد، موجب سعادت و خوشبختی حال و آینده­مان نمی شود، بلکه نوع افکار و اندیشة مثبت و پویایمان هست که با دوراندیشی با یک برنامه­ریزی اصولی و جامع، و فارغ بودن از حرص و آز و طمع، امروز و آینده مان را زیبا و دل انگیز می کند.

(3) «یکی از بزرگترین فلاسفه روم می گوید:

اگر شما به آنچه دارید قانع نیستید از اینکه صاحب تمام دنیا هم بشوید باز بیچاره و بینوا هستید»!

خوب بدانید اگر ما صاحبِ همة کشور شویم و دورش را سیم خاردار بکشیم باز هم سه وعده بیشتر غذا نمی خوریم و در یک رختخواب بیشتر نمی خوابیم.

درویش و پادشه نشنیدم که کرده اند

                                      بیرون از این دو لقمه دنیا تناولی»