فریدون توللی

شیپور ِ انقلاب ، پرجوش و پرخروش
از نقطه های ِ دور ، می آیدم به گوش
می گیردم قرار ،می بخشدم امید 
می آردم به هوش
فرمان جنبشست ، هنگامه ی نبرد 
غوغای ِ رستخیز، روز ِ قیام مرد 
جان می پرد ز شوق ، خون می چکد ز چشم 
دل می تپد ز درد 
در تیره جنگلی ، انبوه و دوردست 
بر طرف ِ کوهسار ، در پای ِ رود ِ مست 
ناچیز کلبه ایست ، برپا ز دیر باز 
دیواره پرشکست 
بر شاخی از بلوط در آن مکان ِ تنگ 
آویخته ز سقف ، وارون ، یکی تفنگ 
قنداقه پر غبار ، وزگشت ِ سال و ماه 
بی نور و تیره رنگ 
این همدم ِ منست ، کز روزگار ِ پیش
بیکار مانده است ، بر جایگاه ِ خویش
از جنگ و از شکار ، محروم و بی نصیب 
افزوده تیرگیش
شیپور ِ انقلاب پرجوش و پرخروش
از نقطه های ِ دور ، می آیدم به گوش
می گیردم قرار ، می بخشدم امید 
می آردم به هوش
اندر پیش ز دور ، فریاد ِ توده ها 
آید به دست ِ باد ، بر گوش ِ من رسا 
غوغای ِ کارگر ، هورای ِ زنجیر 
فریاد ِ بینوا !
لختی به جای ِ خویش ، می ایستم خموش
وانگه دوان دوان ، خون در رگم به جوش
زی کلبه می دوم ، سوی ِ تفنگ خویش
می گیرمش به دوش
پاکیزه می کنم ، قنداقه اش ز خاک 
گردش به آستین ، سازم ز لوله پاک 
پس بر کمر ز شوق ، بندم قطار ِ خویش
کین جوی و خشمناک 
انبوه توده ها ، فریاد ِ مرده باد 
نزدیک می شوند ، آماده ی جهاد 
غرنده همچو سیل ، کوبنده همچو پتک
توفنده همچو باد 1
من بی خبر ز خویش ، سرمست و بی قرار 
در پیش ِ آن گروه ، جویای کارزار 
خوش ، می دوم دلیر ، کز روزگار ِ خصم 
خوش برکشم دمار 
فریاد می کشد ، پس با سر سپید 
پیری از آن گذر ، با قلب ِ پر امید 
ای یاوران به هوش ! ای همرهان به پیش !
دشمن ز ره رسید !
سر نیزه های خصم ، در نور ِ آفتاب 
رخشد همی به چشم ، چون موجها بر آب 
نیروی ِ دولت است ، این لشکر ِ عظیم 
سرکوب ِ انقلاب 
رگبارهای تیر ، ناگه ز هر دو سو 
بارد به رهگذر ، ریزد ز بام و کو 
غلطم ، من از میان ، در حمله ی نخست 
در خون خود فرو 
انبوه ِ منقلب ، کینخواه تر شود 
جوشد به کارزار ، همراه تر شود 
آرد چنان هجوم ، ریزد چنان به خاک 
تا چیره ور شود 
فردای انقلاب ، بر صحن ِ کارزار 
نیمای ِ من مرا می جوید اشکبار 
من مرده ام ولی ، شادم که صد چو او 
شادند و کامکار

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

کارون

بلم ، آرام چون قویی سبکبار 
 به نرمی بر سر ِ کارون همی رفت 
 به نخلستان ِ ساحل ، قرص ِ خورشید 
 ز دامان ِ افق بیرون همی رفت 
شفق ، بازیکنان در جنبش ِ آب 
 شکوه ِ دیگر و راز ِ دگر داشت 
به دشتی بر شقایق ، باد ِ سر مست 
 تو پنداری که پاورچین گذر داشت 
جوان ، پاروزنان بر سینه ی موج
بلم می راند و جانش در بلم بود 
 صدا سر داده غمگین ، در ره ِ باد 
 گرفتار دل ِ و بیمار ِ غم بود 
 " دو زلفونت بود تار ِ ربابم 
چه می خوای ازین حال ِ خرابم 
تو که با ما سر ِ یاری نداری 
 چرا هر نیمه شو آیی بخوابم "
درون ِ قایق از باد ِ شبانگاه 
 دو زلفی نرم نرمک تاب می خورد 
 زنی خم گشته از قایق بر امواج 
سر انگشتش به چین ِ آب می خورد 
 صدا ، چون بوی ِ گل در جنبش ِ باد 
 به آرامی به هر سو پخش می گشت 
 جوان می خواند و سرشار از غمی گرم 
پی دستی نوازش بخش می گشت : 
" تو که نوشُم نئی نیشُم چرایی 
 تو که یارم نئی پیشُم چرایی
تو که مرهم نئی زخم ِ دلم را 
 نمک پاش ِ دل ِ ریشم چرائی "
خموشی بود و زن در پرتو ِ شام 
 رخی چون رنگ ِ شب نیلوفری داشت 
 ز آزار ِ جوان دلشاد و خرسند 
 سری با او ، دلی با دیگری داشت

ز دیگر سوی ِ کارون زورقی خُرد 
سبک ، بر موج لغزان ِ پیش می راند 
 چراغی ، کور سو می زد به نیزار 
صدایی سوزناک از دور می خواند 
نسیمی این پیام آورد و بگذشت : 
" چه خوش بی مهربونی از دو سربی " 
جوان نالید زیر ِ لب به افسوس :
" که یک سر مهربونی درد ِ سر بی "